‘Ze rukken op, de rode broeken. Ook hier op het park.’
Ik knik ernstig en trek een zorgelijk hoofd.
Ik heb het de laatste tijd weer wat vaker: het gevoel dat mijn hersenen verkeerde informatie doorseinen.
Fonetisch brein
Ik ben regelmatig woorden kwijt, zoek eindeloos naar een woord als rebound (“en zij zei tegen haar vriend: ben ik dan niet anders dan je downward sletje. Nee je, homeward sletje… nee, ik bedoel…”) Of naar de naam van de beroemde begraafplaats aan de Amstel tegenover de volkstuintjes. Bij het schrijven speelt mijn fonetisch brein weer op, ik schrijf fiets in plaats van vies, zacht in plaats van zag het. Dat gebeurt eerlijk gezegd aan de lopende band. Het kan komen omdat ik moe ben: ik slaap niet heel goed en door de toetsperiode van de dochter sowieso te kort. Ik denk ook dat ik collega’s mis, mensen om me heen die mij scherp houden.
En dan zou ik ook vast meteen snappen hoe dat zit met die rode broeken. Volgens mij worden ze gedragen door snelle vastgoedjongens, dat haal ik tenminste uit de context: de rode broeken duiken op bij de volkstuintjes en proberen met veel geld de wachtlijst voor de huisjes te omzeilen. Of zou het verwijzen naar criminele witwassers – met al hun geld? Foutgeklede perverselingen op zoek naar een lapje grond om geheime dingen op te doen, verscholen in het groen? Of sporters met van die rode sportbroekjes die heel veel herrie maken en daarom niet welkom zijn?
Wat ik er in ieder geval van inhoud: pas op voor mannen in rode broeken. Ja, die was fonetisch fout, maar ik liet het staan voor jullie.
