Ze had zich er al dagen op verheugd: een pumpkin spice latte van de Starbucks.
Dochter bleef logeren, al moest ze vroeg op naar de studie in Utrecht. Maar dan ook echt heel vroeg. Gelukkig zou ze zichzelf trakteren op die pumpkin spice latte.
Pyjamaatje
Nu is het altijd al lastig in een ander huis opstaan, zeker als je haast hebt, een ochtendhumeur en een puberbrein ook nog. Ikzelf maakte het alleen maar erger. De toastjes koud, het espresso-apparaat niet aan (‘Maar je ging toch die pumpkin spice…’. ‘Mam, ik zit op tien koffie per dag als het niet meer is.’). Ze was haar oortjes kwijt, trok een ladder in haar panty, zag dat ze die pumpkin latte niet ging redden, kreeg een pantry van mij in de verkeerde kleur bij haar outfit, ontdekte dat ze haar oorbellen vergeten was terwijl net zo’n belangrijke studieborrel, leende oorbellen van mij en stormde ervandoor, mij en het huis in een staat van nachtelijke stilte na de storm achterlatend.
Niet voor lang. Want daar belde ze al uit de trein: laptop vergeten. En zonder laptop kom je dezer dagen de collegezaal niet in. Ik schoot snel een jas aan over mijn pyjamaatje en spoedde mij naar het station (gelukkig heel dichtbij). Als troost wilde ik een pumpkin spice latte voor haar kopen, maar daar was ze alweer, terug van Amstel, met een minuut overstaptijd. Ze stormde me letterlijk voorbij, greep de computer en ik zag haar net op tijd in de trein springen. Ik checkte nog even maar het was de goede. Tien minuten later weer de telefoon, een en al diepe zelfhaat inmiddels. Dat ze met al dat rennen een oorbel was verloren.
Twintig, beginnen met studeren, al die nieuwe codes en verantwoordelijkheden. Ik ben zelf blij dat het ver achter mij ligt. Om dat te vieren bakte ik een pompoentaart.
