Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Ode aan oh the moment (59)

Ik denk dat er maar 1 ding helpt Nieuwe schoenen.

Een week terug in Nederland en het went niet echt.

Moe

Eigenlijk is het vooral koud, druk en veel. Ja, dat was New York natuurlijk ook, maar op een of andere manier kreeg ik daar energie van, terwijl ik me nu eigenlijk meer moe voel dan ervoor. Ik heb deze week dan ook alweer zoveel afwassen gedaan, zoveel boodschappen gesjouwd, zoveel huiswerk nagekeken, zoveel kinderen geprobeerd te betoveren, zoveel vergaderd, mails verstuurd en plannen geschreven. Mijn belastingen op orde proberen te krijgen met de lieve boekhoudster, die ook steeds vermoeider begint te klinken (ik ben haar nachtmerrie-klant). En ja, ook bladzijde 1 van hoofdstuk 1 van een nieuw boek, maar wat is nou 1 bladzijde?
Dat je bezuinigt op slapen. Op afspraken met vrienden die je nog steeds alles over New York moet vertellen. Op yoga (er helemaal heen gefietst, maar me in de tijd vergist). Op de liefde, zelfs een telefoontje schiet er bij in. En dat dan de hak van je lievelingsschoen – en niet eens tijd voor de schoenmaker.
Ik hou nu onmiddellijk op klagen, want wat zou mijn leven zijn zonder al bovenstaande? Om te beginnen heel arm, op heel veel manieren. Maar vanmorgen zag ik in mijn foto’s dit gedichtje terug van een Amerikaanse dichteres, het hing daar in de metro….

Nou ja, dus nu moet ik eigenlijk per direct nieuwe schoenen.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *