Ze werd vijf jaar en ik mocht bij het vieren komen kijken in de klas.
Bij de meest verschrikkelijke juf die je je voor kunt stellen.
Juf A gilde zo hard dat je het op het schoolplein al kon horen, de hele dag door. Ze had totaal geen overwicht en loste dat op door de kleuters de hele tijd voor de tv te zetten. Toen ik daar voorzichtig een keer wat van zei (thuis was ik toen heel streng met de tv), keek juf A mij niet-begrijpend aan. ‘De tv is ’s ochtends het eerste dat ik zelf aanzet,’ zei ze, ‘en als ik ga slapen het laatste dat ik uitdoe.’
Sereen
Dochter Bloem was nou juist het zachtste kleutertje dat je kon bedenken. Zo’n kind dat het leven heel sereen aanschouwde zonder enig oordeel, hoogstens verwondering. Met grote droomogen, vaak vochtig, want ze was allergisch voor van alles, altijd verkouden.
Dus ik hield mijn hart een beetje vast voor de verjaardagsceremonie in de klas.
En inderdaad, het was chaos. Overal rennende, licht ontspoorde kinderen en een krijsende juf. Mijn dochter op een stoel, want dat mocht je als je jarig was en dan gingen ze zingen. Volgens mij is het nooit van zingen gekomen, juf A was alleen maar heel hard aan het schreeuwen en vloeken dat het zo niet ging en dat alle kinderen straf moesten en zeker geen traktatie. De kinderen waren zo murw inmiddels, die trokken zich daar niks van aan.
Middenin dat pandemonium stond Bloem op de stoel. Met die grote droomogen. Alleen maar te stralen: zij was jarig, zij mocht op de stoel. De rest ontging haar volledig.
22 wordt ze vandaag, weerbaar en sterk, soms moet ik echt even zoeken naar dat dromerige meisje dat altijd een beetje van de wereld leek.
Lieve schat, vandaag mag jij op de stoel. Als dan iedereen die van jou houdt, waar ook ter wereld, in gedachten voor je zingt, klinkt er een prachtig veelstemmig koor. En jij zal het horen!
