Ode 51, aan het beeld

Ik dacht eerst dat de juf een grapje maakte.

Of dat het zo’n pedagogisch trucje was naar de kinderen toe. ‘Dit is de leukste klas die je vandaag gaat ontvangen.’
Ik deed al de hele dag een marathon met brugklassers, elk half uur een nieuwe groep. We deden een quiz over kinderboeken.
De zevende klas die binnenkwam, was een relatief klein groepje, maar volgens de juf dus de allerleukste groep van de dag. ‘Ze praten alleen amper Nederlands, want ze zijn nog maar net in Nederland,’ fluisterde de mevrouw van de bibliotheek mij in.
En inderdaad, hoe blijmoedig ze ook hun best deden, nog voor de eerste vraag zag ik al dat het niks ging worden, die quiz. Te weinig basiskennis.
Wat nu?

Landrover

Ik begon maar een beetje te praten, heel rustig, met makkelijke woorden. Over wie ik was, waar ik gewoond had. ‘Ook een tijdje in een Landrover.’ Vragende blikken. Ik zocht een plaatje op het Digibord, kwam terecht bij de site met alle foto’s van onze wereldreis.
In alle ogen die mij geen moment loslieten zag ik steeds meer herkenning en enthousiasme. En ineens vroeg er eentje opgewonden: ‘Syrie?’
Ik liet de foto’s zien die Ilco maakte. Nu durfden de anderen ook. ’Uganda?’ ‘Marokko?’ ‘Ethiopie?’ ‘Kongo?’ Ik had overal wel beeld van: hoe we eten kookten op een vuurtje, hoe de dochters voetbalden met de kinderen, van oerwouden en tempels.
Ja, zo is het, knikten de kinderen trots. Ze begonnen elkaar in onhandig Nederlands dingen te vertellen over hun land. ‘Dat ijs! Dat is nergens zo lekker als daar.’ Ineens stond de volgende groep voor de deur.
‘Deze kinderen hebben mijn leven veranderd,’ zei de juf bij het weggaan, het was nog steeds geen grap. ‘Daar word je toch blij van? Zo aandachtig en open als zij alles in zich opnemen, zo betrokken.’
Natuurlijk dacht ik wel even: de bibliotheek heeft een schrijver ingehuurd, wat heb ik nou feitelijk toegevoegd?
Maar de juf had gelijk, het was een bijzondere klas. En ik had natuurlijk het allerbelangrijkste toegevoegd: verhalen.