Ik geloof dat ik bijna weer op reis kan naar Spanje. Dat alle dingen die moeilijk waren nu wel klaar zijn en ik gewoon weer kan genieten van beeldschoon Andalusie.
Misschien is er nog één ding dat ik moet inlossen.
Maffia
Uit de archieven van mijn weblog komt deze tekst:
“Ik wou dat ik in Bologna was, bij de kinderboekenmaffia. In New York bij de nieuwste film van George Clooney. In Amsterdam, bij de opnamen van De wereld draait door. Ergens waar het allemaal gebeurt – wat dan ook. Zo’n dag dat je denkt: hm, volgende week de kinderen vrij, Semana Santa, katholiek gedoe met processies en twee dagen vasten. Dat betekent weinig rust om aan mijn nieuwe boek te werken – maar goed, dat is toch al tijden taai als Nederlandse stroop. En waarom zie ik juist nu op het internet dat het in Nederland heerlijk zonnig is, terwijl hier al dagen van die zware doemwolken hangen – waardoor het lijkt alsof we op een In de ban van de ring-achtige toren wonen in plaats van in het zonnige Zuiden?!”
Ik schreef dat bijna negen jaar geleden, toen woonden we nog maar een jaar in Spanje. Maar daarna kwam het elk jaar terug: het verlangen naar Bologna in april. Want dan is daar de kinderboekenbeurs en vulde mijn timeline zich met beelden van de ene na de andere leuke collega met elkaar aan de wijn.
In stijl
April was om heel veel redenen druk in Spanje, ik kon nooit goed weg, en vliegen naar Bologna was raar ingewikkeld. Maar die beurs is er natuurlijk nog steeds. En dus zat ik deze week aan tafel met een van de leukste collega-schrijfsters, Mireille. Computer erbij, creditcard (van Mireille, ja das nog steeds een dingetje). Ter plekke boekten we de vlucht en toen trakteerden we onszelf op een kamer in het oudste palazzo van Bologna. ‘Als we het doen, dan gaan we in stijl,’ zei Mireille. Ze heeft gelijk; negen jaar niet naar Bologna gaan is best lang.
