Gesmolten roem

Eens in de drie jaar, dan ben ik een beetje beroemd.

Het nieuwe boek. Ik buit het ten volle uit.

Visagiste

Dus als ik op de foto moet voor de krant, huur ik een visagiste in, daar ben ik ijdel genoeg voor. Ik bedoel, ik ben geen dertig meer en die foto is in genadeloos daglicht. De visagiste komt stoer aan huis met haar koffertje vol met kwasten en doosjes, tot groot plezier van de katten.
Ik heb extra mooie kleren aan want ik ga meteen door naar een officieel feestje met J, helemaal in Vlissingen. Met car service heen en terug naar Amsterdam. Maar eerst nog even een interview geven en die fotoshoot dus. Vandaag werk ik niet, het is mijn eigen glamourdag. Met die make up, mooi bloesje aan en mijn allermooiste zwarte rokje. Eigenlijk het enige  zwarte rokje dat niet te kort is geworden inmiddels. En meteen wel een hele mooie: van Margriet Nannings, het is al jaren mijn lievelings.

Kreukels

Net voor ik de deur uit ga, zie ik de kreukels. Red ik het nog om het even te strijken? Snel dan, rokje weer uit, huppekee. Ik strijk eigenlijk nooit, alleen als het echt moet. Snelsnel, lekker heet… en dan komt het strijkijzer niet meer omhoog. Ter plekke smelt mijn rokje weg, ik zie het gebeuren. En nee, ik heb zo gauw dus niets anders. Ik probeer het weg te aaien, maar mijn rokje heeft nu een raar en opvallend plastic litteken.
De rest van de dag raast voorbij en eindigt om drie uur ’s nachts in een busje eindelijk weer terug in Amsterdam. Met een gehavend rokje en inmiddels alle make up ook gesmolten. Even slapen en dan alweer vroeg op om les te geven.

Morgen is het eindelijk zover.