This kind of certainty

This kind of certainty only comes once in a lifetime.

Wie dat citaat meteen kan plaatsen, is net zo’n hopeloze romanticus als ik.

Plaatjes

We hebben niet alleen boeken maar ook wat films mee op vakantie. ‘Deze moet je eigenlijk zien,’ zeg ik tegen J. ‘Daar heb ik 25 jaar geleden zo keihard om gehuild.’ Dus kijken we samen hoe Meryl Streep en Clint Eastwood niet met en niet zonder elkaar kunnen leven. En hoe hij na de vier mooiste dagen van hun leven weer verdwijnt, voor altijd.
Onder het kijken denk ik nieuwe gedachten, zoals : hoezo once in a lifetime? Hoezo certainty? Het echte leven is echt wel wat weerbarstiger dan een Hollywoodfilm, gelukkig. Wie teveel alleen maar de perfectie van de mooie plaatjes zoekt, wordt uiteindelijk doodmoe.
Daarom vond ik deze vakantie ook zo fijn. ‘Gaan jullie naar Cornwall?’ vroegen de mensen om ons heen bezorgd. ‘Sterkte met de regen. De mist. De tuttigheid van de Engelsen.’ Lekker lage verwachtingen vantevoren – en hoe mooi en nieuw was toen alles.
Maar het zit diep, mijn verlangen naar net als in de film. Dus moet ik wéér heel hard huilen, samen met Meryl. En overvalt mij – zelfs op deze onbezorgde reis – bij vlagen een onbestemd soort melancholie.

Dolfijnen

Gisteren nog, in een simpel veerbootje van het ene Engelse vissersdorpje naar het andere. Dat de vakantie alweer voorbij… en sowieso alles voorbij…
Precies op dat moment zwom er een school dolfijnen voorbij. Ze doken omhoog en omlaag, speelden om ons heen, zomaar in de zee van Engeland rond een of ander suf veerbootje. J en ik en alle andere mensen om ons  heen stonden te juichen als blije kinderen. Opspattend water, stralende zon, zout op tranen. In een film zou het way too much zijn geweest.