Het stond in de etalage van een groezelig tweedehandswinkeltje waar ze ook wasmachines verkochten. Op een affiche, met grote letters.
Het was precies wat ik nodig had.
Celebration!
Want was ik niet al dagen precies alle dingen aan het doen die ik als kind ook leuk vond? Dansen op Kool & the Gang, op vrijdag bij Kwaku. Disco, celebration. IJs eten. Nog meer ijs eten. Met je vriendin in een nieuw ontdekte bloesjeswinkel tig dingen aanpassen voor de spiegel. Verhalen verzinnen, voor een nieuw boek. Nog meer verhalen verzinnen en ze ook opschrijven. Hand in hand lopen met je vriend. Naar de film gaan. In de zon hangen. Slap lullen met weer een andere vriendin. Nog meer ijs eten. Met de poezen knuffelen. Mijn lievelingsboek opnieuw lezen.
Wat een feestelijk, onbezorgd leven. Misschien zelfs wel nog intenser beleefd dan toen ik echt kind was. Toen maakte ik me best vaak zorgen, over alles eigenlijk. Over de zwemles de volgende dag bijvoorbeeld, of ik wel zou durven duiken. Of over dat ik mijn huiswerk voor gitaarles weer niet had gedaan. Over dat ze me niet leuk zouden vinden in de klas, dat mijn spreekbeurt zou mislukken, of dat ik niet mooi genoeg was. Dat soort onzin (denk ik nu).
Natuurlijk zijn er nu ook wel zorgelijke gedachtes. Dat vanaf overmorgen al mijn kinderen op vakantie zijn bijvoorbeeld, zonder mij. Dat sommige dingen kennelijk heel lang duren voordat ze wennen.
Maar dit voel ik ook, en heel sterk: it is never too late to have a happy childhood.
