21

Morgen is mijn bloemenkind jarig.

Hier werd je geboren, lieve oudste: op de Brouwersgracht, boven de coffeeshop. Morgen is dat precies 21 jaar geleden.

Hunkering

Je kinderen zijn je kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf. Die woorden van Kahil Gibran heb ik vaak geciteerd. Maar pas nu, nu je echt 21 wordt en nergens meer een ouder voor nodig hebt, besef ik het me ten volle.
Je bent op de wereld gekomen, meisje van me, als een bloem uit een knop. Je bent open gegaan, helemaal prachtig, helemaal af. En wij, je ouders, hebben je zoveel liefde gegeven als we maar konden – en ondertussen van alles fout gedaan dat we nooit zouden doen.
Je bent los nu, kunt het zonder mij, makkelijk. Andersom is een ander verhaal: kan een moeder ooit zonder haar kind?
21 jaar!
Baby, peuter, kleuter, puber, student, vrouw… de zandbak op de Herenmarkt, de optochten van Durgerdam, de wereld in Afrika, het boerenleven in Spanje… de duizend boeken die ik je voorlas, zoveel beelden, zoveel verhalen, zoveel gebeurd, zo verbonden.
Forever lieve dochter, of je wilt of niet, forever and ever.

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.