Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Spelen met blote dieren

‘Waar zou je op dit moment het allerliefste zijn op de hele wereld?’

Ik hypnotiseerde de kinderen in de bibliotheek naar hun droomplek, echt of verzonnen. Daar moest dan een verhaal van komen.

Wisselende paradijzen

Het hing een beetje af van de school. Het ene uur gingen ze bijna allemaal naar Marokko of Turkije, stuk voor stuk op bezoek bij oma, tante, neefjes. Gewoon even theedrinken of zwemmen of verstoppertje spelen op de binnenplaats. Ik heb dat al vaker gezien op scholen: als je familie in twee landen leeft, is er altijd dat verlangen naar de andere kant.
Maar er waren ook klassen waar de kinderen gingen springen op roze wolken. Of spelen met ‘blote dieren’. Er waren landen van snoep en er werd gezwommen in de zee. En er was een jongetje dat vrij perfect de leegte beschreef: ‘En toen hield het op. Er was een kleine witte deur en daarna was er zelfs geen kleur meer.’ Zo makkelijk werkt de kinderfantasie.
En ondertussen dacht ik: En ik? Waar zou ikzelf nu het allerliefste zijn op de hele wereld? Zo heb ik al zo vaak voor klassen gestaan: mezelf stiekem wegdromend naar wisselende paradijzen.

Maar deze keer kreeg ik geen beeld door. Ik wilde niet op het strand zijn, of in New York, of dansen op een groot feest. Ik stond daar voor die wiebelkinderen in de zoveelste  bibliotheek met TL-licht en een verlaagd plafond, en een wonderlijke rust kwam over me. Ik sta hier goed.

 

3 reacties op “Spelen met blote dieren”

Laat een antwoord achter aan Ada Rosman-Kleinjan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *