Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Met nogal wat drank

Komende week is het 36 jaar geleden dat ik de liefde van mijn leven ontmoette. En precies 1 jaar geleden dat ik mijn spullen in een busje laadde en bij hem weg liep (er is een foto van).

Daar ga ik nu niet dramatisch over doen.

Nodig

Ik was op een feestje waar nogal veel vrouwen van mijn leeftijd waren. Slimme, creatieve vrouwen met goeie kleren aan. Idioot veel van die vrouwen waren recent gescheiden na ellenlange relaties. We waren zelfs met zoveel dat de enige nog getrouwde vrouw in het gezelschap op een gegeven moment haar eigen huwelijk niet meer vertrouwde.
Die vrouwen waren er allemaal mee aan het dealen op hun eigen manier. Soms waren ze ook op zoek naar wie weet iemand nieuws. ‘Ik kom ze gewoon niet tegen,’ zei een vrouw gelaten, ‘maar ik ben te jong om nu al alleen te blijven.’ En ik zag een te voorspelbaar patroon dat ik helemaal niet wilde zien. Ik dacht zelfs (maar het was ook met drank): waarom hebben we die mannen alsmaar toch zo NODIG? Kunnen we niet met elkaar?

Shampoo

Maar toen dacht ik aan die lieve J, die zich zo aanpast aan mijn buien en aan mijn leven. Die zoveel rekening houdt met mij en mijn kinderen dat de jongste laatst heel verbaasd vroeg toen ze een fles mannenshampoo in de douche vond: ‘Maar doucht hij hier ook?’ Na al die maanden! J die trouw belt om te vragen hoe die en die werkafspraak ging, die me rare films en mooie tentoonstellingen laat zien, nooit moe wordt van mijn gelul (of misschien een heel klein beetje) en die grote warme armen heeft. En ik wilde tegen al die vrouwen zeggen: ‘Ze bestaan toch, je mag de mijne wel even lenen met zijn grote armen.’
Gelukkig verkondigde ik het net niet hardop. Ik zei toch, het was met nogal wat drank…

 

4 reacties op “Met nogal wat drank”

Ja, die opmerking van ‘waarom hebben we die mannen nodig” 🙂 Ik ben zelf nog een generatie jonger en het idee ‘ik ben te jong nu al te weten of zeggen dat ik alleen zal blijven’ is heel vaak bij me opgekomen. Tot ik me herinnerde: dat zei of dacht ik toch ook niet toen ik nog kinderloos was? Toen vond ik toch heel nuchter dat relaties nu eenmaal erg moeilijke materie is, en dat het ook een beetje een lot uit de loterie is (sommigen winnen, anderen nu eenmaal niet)? Die gedachte heeft me veel rust gebracht. Maar iemand vinden met van die sterke armen is wel het lootje winnen, groot gelijk dat je daar geen neen tegen zegt!

Laat een antwoord achter aan ella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *