Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Leger en leger

‘Ach,’ zegt J. ‘Daar lag een dood egeltje op de weg.’
Ik zie het in de achteruitkijkspiegel. We zijn bijna bij ons huisje in de bergen, het wordt al donker en ook een beetje koud.

‘Ik kan hier niet keren,’ zeg ik. ‘Morgen leggen we het in de berm.’
‘Dan ligt het daar de hele nacht midden op de weg,’ mompelt J.

Het concept vakantie

Ik was maar één keer echt chagrijnig de afgelopen dagen. Dat was toen we de regen en de kou gingen trotseren om toch maar naar een of ander uitkijkpunt te gaan. En dat we dat uitkijkpunt niet vonden. Of nouja, de weg werd te steil en te glibberig, ik durfde niet meer. Toen begreep ik er even helemaal niks meer van, van het concept vakantie.
Maar eenmaal terug in onze jeugdherberg, diep verscholen in het bos, was ik alweer vrolijk. Ook daar was het koud en er waren ongemakkelijke stapelbedden. Maar ook een dikke vrouw met lila haar die stevige maaltijden voor ons kookte. Niet zelf koken, uren achter elkaar lezen, wanneer gunde ik mezelf dat voor het laatst? Mijn hoofd wordt leger en leger.
En vandaag worden we beloond met een nieuw huisje in de bergen helemaal voor ons alleen. Ongelooflijk uitzicht: Heidi meets Sancho Panza. De zee is om de hoek, fijne barretjes erbij, geen toerist te bekennen. En de zon is terug. Hoezo chagrijnig?
Dat komt ook omdat ik hier ben met een man die alles een beetje zachter maakt. Die prettig onnadrukkelijk aanwezig is, glimlacht tegen irritant krijsende baby’s en schurftige zwerfhonden aait.

Liedje

Dus hoe graag ik ook naar het fijne huisje wil, ik jaag de auto de berm in en keer hem om, midden in een enge bocht. Terug de berg af, weer de berm in, J. die eruit rent om het egeltje in het gras te leggen.
‘Heb je er nou wel iets liefs bij gezegd?’ vraag ik als hij hijgend weer naast me zit.
J schudt zijn hoofd en ik hoor mezelf zeggen dat we dan maar een afscheidsliedje voor het egeltje moeten zingen. Er schiet me even niets anders te binnen dan Slaap egeltje slaap en dat zingen we samen terwijl we verder rijden.

 

Één reactie op “Leger en leger”

Laat een antwoord achter aan Ada Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *