Malle Babbe en het donker

Het was heel donker. Op de grond lagen kinderen in de leeftijd van mijn oudste dochter te kijken naar grote filmschermen met kussende mensen erop, sommigen van die mensen geheel ontkleed. Verderop was een setje geil tegen elkaar op aan het dansen, voyeuristisch gedressed als een peepshow. Ik liep door donkere gangen, overal deejays, en ik voelde mezelf jong en gevaarlijk. Dat krijg je als je voor je werk te maken hebt met een hippe jonge kunstscene.

Maar toen zag ik ineens hoe laat het was en als Assepoester snelde ik overhaast weg om thuis de jongste dochter naar bed te sturen.

Kleinkunstlied

Een dag later was ik ook al te gast, nu in het theater, het publiek bijna drie keer de leeftijd van de jongeren de dag ervoor. Het ging over het kleinkunstlied en aan het eind zat ik uit volle borst mee te zingen met een medley van Malle Babbe en Margootje en Zing vecht huil bid lach werk en bewonder.
Deze keer hoorde ik bij de laatsten die weg gingen, na eerst nog lang biertjes te zijn blijven drinken. We vierden iets geweldigs: een prachtig boek over het kleinkunstlied, geschreven door vriendin Mylou, die heeft geprobeerd de ziel van het lied te vinden. Dat boek is nu al een lieveling van me, ook door de bijbehorende cd.  De avond was als een warm bad als je het koud hebt en moe bent. Ik was omringd door vrienden, sprak ieder jargon. Dit was mijn comfort zone. Dan maar wat minder indruk maken op mijn kinderen.

Hoewel. Het boek vinden ze heel stoer. En als ik probeer te vertellen over hoe bijzonder het was die andere avond met die schermen en die donkere ruimtes, trekt mijn middelste alleen haar wenkbrauwen even op. ‘Mam, jezus, was je in dat drugshol? En daar heb je ook gegeten? Nou, laat me je vertellen, ook de koks staan daar stijf van de coke.’
Of dat waar is weet ik niet Maar ik hou me voorlopig maar lekker bij  liedjes zingen met Mylou.