Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Paasgedachtes

Ik droomde dat ik in een theater stond te wachten in een lange rij voor het podium. Die rij bestond uit gescheiden vrouwen en een voor een stapten ze het podium op om hun eigen lied te zingen.

Mijn lied was melodisch en rustig, ik zong het met een lage stem.

Pippi

Vrouwen die niet meer of even niet of net nog niet zonder man in het leven staan, wat zijn het er veel! Of is dat net zoiets als alle dikke buiken die je ziet als je zwanger bent of wilt worden?
Toen ik op was gestaan en nog over mijn droom aan het nadenken was (want die was dus echt, ik verzin dit niet) en voor de zoveelste keer als Pippi Langkous twee verschillende sokken aantrok, realiseerde ik me dat er waarschijnlijk aan de overkant van het IJ in een of ander sokkenmandje diverse wederhelften zijn blijven liggen: de stippensok, de sok met het zilveren randje, die twee andere glittersokken (een donker, een licht).
Eenzame sokken zijn altijd een beetje verdrietig maar deze sokken blijven dus vanaf nu voor altijd gescheiden.

Sex Machine

Ook mijn schoonmoedertje is gescheiden, in haar geval heeft de dood van haar man er na meer dan een halve eeuw een eind aan gemaakt. En komt er ook niemand anders meer. Haar pijn is enorm.
Daarom was het extra ontroerend om haar laatst op een familiefeest te zien dansen. Op de discovloer, op het lied Sex Machine. Als haar man nog leefde had ze dit nooit gedaan. Hij zou zich hebben geërgerd aan het lawaai en zich hebben teruggetrokken in een stil hoekje. En zij was naast hem blijven zitten, zoals ze dat altijd deden. Ze danste niet op dit soort muziek, en zeker niet zo ongeremd.
Na twee liedjes zakte mijn schoonmoeder door haar hoeven, toen moesten we haar terugbrengen naar haar stoel.
Maar ik had het wel gezien!

Één reactie op “Paasgedachtes”

Laat een antwoord achter aan Ada Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *