Poppenhuis

Ik ben nu een half jaar ‘uit huis’ en dit is nog niet eerder voorgekomen.

Alledrie de dochters (plus een vriendin van een van hen) slapen boven, ik lig intens tevreden in mijn bedje in de kamer beneden.

Aan de overkant van het water

Vorige zomer zocht ik een huisje. De mooiste kamer voor de jongste, die er doordeweeks woont, de andere slaapkamer onder de balken.voor de middelste, opdat ze zich altijd welkom voelt. Voor de oudste, eigenlijk al uit huis, trokken we de vliering leeg en schilderden hem turkooise. Daar passen precies twee matrassen en in het midden kan je net rechtop staan. Zeventig vierkante meter, waar met gemak tien mensen kunnen slapen, zoveel bedden, kussens, dekbedden heb ik. Ik woon in een paleis!
En vandaag slapen hier voor het eerst alle dochters tegelijk.
Dus denk ik ook aan dat andere huis aan de overkant van het water. Alle bedden leeg daar, ik hoop dat het niet teveel opvalt. Dat hij het heel druk heeft met de verkiezingen, de vader van al deze schoonheden. Misschien heeft hij wel een campagnevergadering. Het kan heel goed dat hij niet eens thuis is. Of dat hij, als hij thuis is zijn eigen muziek draait, lekker keihard zonder gemopper van de meiden, en dat hij daarbij een grote biefstuk voor zichzelf bakt, of misschien wel iets fijns bestelt van de Thai. Hij werkt zo hard, hij moet goed eten.
Hoe lang blijf ik nog voor hem denken?

Dus draai ik me om in bed en visualiseer een knus poppenhuis waarin alle slaapkamers gevuld zijn. Beneden waakt de moeder, met naast haar een net gekocht Mariabeeldje. En niemand die zegt: ‘Wat een lelijke katholieke troep.’