Wereldreizen

Een blauwe envelop op de deurmat. 150 achtstegroepers enthousiasmeren voor de literatuur. Kinderbijslag aanvragen. Het programma van je website laten updaten. Glas naar de glasbak verplaatsen. Voor de duizendste keer al die lange haren controleren op luizen. Je tanden flossen, wederom met je vinger naar de dokter.

Ik wilde o ik wilde dat ik niet overal zo tegenop zag.

Getob en gepieker

Ik maak zelfs lijstjes van alle erge dingen, alsof ik ze daarmee kan bezweren. Die lijstjes verplaatsen zich van dag tot dag in mijn agenda, tot ik ze ineens weer kwijtraak. Die lijstjes dus, de dingen zelf nooit. Die tikken je steeds harder op de vingers. Regel nou eens fatsoenlijk je BTW-aangifte als een volwassen vrouw. Schrijf die brief aan de school van je kind over speciaal vakantieverzuim. Bereid je lessen eens een keer op tijd voor in plaats van zo hapsnap op de valreep. Geef aardig antwoord op die lieve fanmail die al weken in je mailbox bungelt. Bel je moeder, je schoonmoeder, je collega voor die sollicitatie en tsjonge maak nou eens gewoon die stapel post open, misschien valt het wel mee…
Het valt altijd mee, dat is het punt niet. Maar dat getob en gepieker vantevoren lijkt wel steeds groter te worden zodat het samen met de dingen zelf voor je het weet je halve dag opslokt. Dat was het allergrootste voordeel van in een Landrover wonen en over de wereld reizen: er kwam geen post en geen mail en geen uitnodiging voor iets met lesgeven, voor alle instanties was je van de radar.

Bossche bollen

Dus dan gaat eindelijk die wekker om kwart voor zes nadat je om kwart voor vier en kwart voor vijf alvast bent wakker geschrokken. Dan zit je dus in het donker en in de regen in de trein als een mol. Dan staan er inderdaad een dag lang 150 achtstegroepers te popelen om een echte schrijfster te ontmoeten.
En die kids zijn gewoon lief. Net als de twee ouderwetse bibliothecaressen en het bibliotheekje dat stiekem alle modernisering heeft overgeslagen op het ingeslapen dorpsplein. Ze nemen je mee uit lunchen, die vrouwen, en het lokale succesgerecht is een bord met drie witte boterhammetjes: 1 met een merkloze kroket, 1 met bruine rosbief en een met een schriel gebakken ei, en een toefje huzarensalade overal overheen. Dat je dan later op de terugweg van pure opluchting halverwege  uitstapt om echte Bossche bollen mee te nemen voor thuis waar je – even- als een wereldreiziger wordt ingehaald. En je bent niet eens moe.