Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Mijn hele hebben en houwen

‘Je hebt de medicijnen voor je moeder niet vantevoren besteld, nu gaat ze decompenseren.’ Het is een onheilspellend begin van een minivakantie. ‘Ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me,’ hoor ik mezelf zeggen.

Het plan was: Dunya die zo lang uit Nederland weg is geweest, Texel laten zien. De plek waar ikzelf als kind altijd kwam. Dus besloten we mijn eigen moedertje mee te nemen. En de oudere dochters gingen ook mee. Twee nachtjes.

Een schaap scheren

Mijn moeder moet om de haverklap en op de raarste plekken plaspauzes en slaappauzes houden, er is daarnaast nogal wat gesjouw met een rollator en met mijn moeder zelf, en dan zijn er nog haar niet-aflatende vragen als: ‘Wanneer heb jij voor het laatst een schaap geschoren?’ Net een kind. Prima, maar niet als je eigenlijk te moe bent.
Dus dat ik vergeten ben haar acht medicijnen te regelen, hakt erin. En op de A7 krijg ik ook nog eens een ouderwetse aanval van autorij-angst, wat ik vooral niet wil laten merken aan mijn hele hebben en houwen in die auto. ‘Mam, je weet toch dat al onze levens op dit moment van jou afhankelijk zijn?.’ Dat zegt een dochter als ik zeg dat die handtas bij mijn voeten niet heel handig staat qua rem. Paniek op paniek.

Roedel

Maar nu zijn we dus op Texel, met een tas vol nieuwe medicijnen. Trip down memory lane. Vroeger ging ik hier spoorzoeken in het bos, de geur van rottend hout is voor eeuwig verbonden aan geborgenheid. Ik kwam terug met mijn eigen kids, die er als kleutertjes paaseitjes gingen zoeken bij het huisje van mijn moeder. Die dromerige schatjes zijn nu ongelooflijk mooie en sterke vrouwen. Ook Dunya die ’s avonds met kleren aan de Noordzee in rent door de hoge woeste golven. Ik sta ernaar te kijken en ben niet eens meer bang dat ze verdrinkt. Mijn vierde kind is nu mijn moeder, voor wie ik het brood in kleine stukjes snijd en die om de haverklap tegen me aan in slaap valt, tollend van al die indrukken en de frisse zeelucht. Maar die ook kinderlijk blij is om hier te zijn, ze klapt de hele tijd opgetogen in haar handen.
Ik ben op veel manieren moeder nu, alsof alles daarom draait. Aan die kant van mijn spectrum overheerst geen paniek maar juist kracht en trots: kijk mij nou met mijn hele roedel in de vrouwelijke lijn.

2 reacties op “Mijn hele hebben en houwen”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *