A room of one’s own

Ik ging op date, de afgelopen weken.

Mijn nieuwe vrienden: de makelaars. Die hebben me al naar de raarste krochten van de stad gebrach

All Expats Out

Inmiddels weet ik hoe het moet: een huurhuis zoeken in het centrum van Amsterdam (want ja, ik ga dus weg uit de herberg, daarover een andere keer meer). Welke apps en sites, welke woorden je moet gebruiken tegenover de eigenaar van zo’n pand, welke scans je paraat moet hebben en hoe je op de goeie manier je ellebogen gebruikt, iets wat beter werkt dan charme en zeker beter dan eerlijkheid. Het is een stomme ratrace, gedomineerd door expats die de prijzen van de vrije sector omhoog stuwen. De expats zijn de one night stands van de huizenmarkt, of eigenlijk zijn ze de sjieke escorts die de markt voor de dappere Amsterdamse ploeteraars volledig verpesten. Zoals de Wallen worden schoongeveegd, zou je ook de expats moeten verzamelen en wegzetten, ergens net buiten de ring. lijkt me. Ze gaan toch weer weg, met de stad krijgen ze nooit een vaste relatie.

De afgelopen weken kon je mij op de raarste momenten op de fiets zien springen, al dan niet samen met de jongste dochter die er wel een spel in zag: huisjes kijken. Ik kwam in schitterende nieuwbouw die voelde alsof je in Badhoevedorp beland was, maar ook in huizen vol vreemde geesten. Zoals dat pand aan het Damrak boven de gokhal. Centraler vind je ze niet en dat moet ik hebben voor de bezigheden van de dochters, dus ik ging kijken. Je kwam er via een ingenieus pad over de daken, zo schijnt dat hele Damrak opgezet te zijn, opdat je niet door de winkels moet. In dat pand had tot voor kort een illegale airb&b gewoed, er schenen tientallen toeristen per nacht te hebben gefeest. Muren vol barsten, uitzicht op blinde muren en overal de zwoele geur van wiet. Zelfs voor die woning werd gevochten.

Huisje

Er waren makelaars in pak zoals  je je dat voorstelt maar ook die expres casual in spijkerbroek of bloemetjesbloes aan kwamen lopen, verder grote vrouwen van housing services en gehaaide vastgoedratjes die je een extra maand huur aftroggelen. Toch werden het allemaal mijn vrienden.
Maar het ging niet zonder kleerscheuren. Sommige makelaars hebben mij verschrikkelijk laten zitten, na mij te hebben verleid en uitgeput. ‘Ik heb me hard gemaakt voor je,’  zeiden ze veelbelovend. Maar iemand anders kreeg dan toch het huis. Terwijl, de liefste makelaar van allemaal heb ík zelf laten zitten, omdat er een ander huis op mijn pad kwam.

Dat huis is nog steeds niet 100% zeker, dus ik schrijf dit met een dagenlange buikpijn van de zenuwen. Duim voor me en voor dit hele fijne huisje