Alles zou anders worden

In juni 2015 verhuisden we van Montefrio naar Amsterdam. En daarna zou alles anders worden.

Bijna een jaar verder inmiddels. Ik ben er al dagen mee bezig, herlees blogjes van vorig jaar rond deze tijd, speel die hele film af, tot ik het weer voel. Alles.

De Spaanse zee

Wat ik mis en dan ook hard: de zee van Tarifa. Mijn kind dat sevillanas danst in haar flamencojurk. De amandelbloesem voor de deur. Hoe slank en bruin ik was. De geur van churros in de ochtend. De visjes op het strand van Malaga, de terrasjes van Granada. Ik weet nog precies hoe het voelde als ik door Granada liep en de stad om me heen opsnoof. Drinken als je heel erg dorst hebt (en tegelijkertijd weten dat je over een paar uur alweer dorst zult hebben).
Gek genoeg mis ik ook het smachten, man wat heb ik gesmacht op die berg. Naar uitgaan, naar weer Amsterdammer zijn, naar vrienden om de hoek, naar een bruine boterham met kaas. En naar mezelf smachtte ik, naar een Anna zoals je dat schrijft in Nederland met niet een maar twee n-en en die Anna die zou… en die kon… en die ging…

En toen zat mijn hele hebben en houwen toch nog plotseling in die blauwe verhuisauto.

Alchemist

De zon die ik bijna zeven jaar lang boven de olijfheuvels zag, zie ik nu dag in dag uit opkomen boven het IJ. Geen exotische verhalen meer op dit blog en ach wat gebeurt er nu feitelijk?
Anna met twee keer n. Een beetje zoals dat boek van Paolo Coellho: de alchemist droomt van een schat, zoekt hem in verre oorden, en vindt hem uiteindelijk als hij weer thuis is.
Thuis.
Nog een keer dat woord.
Thuis.