Simple things

Mijn moeder heeft zich ineens in haar hoofd gezet dat haar kleindochter in de brugklas van poppen houdt. Ze komt blij aanzetten met drie poppen, van hard plastic. Het enige schattige is dat een van de dames uit haar tehuis voor die poppen kleertjes heeft gebreid, tot en met musjes, sokken, ondergoed aan toe.

Dunya komt moe thuis van voetbal en wil op de bank ploffen om Gossip Girl te kijken. ‘Mam, wat doen die enge dingen daar?’ ‘Die krijg je van oma, ze heeft ze speciaal zo gezellig voor je neergezet. Ze was even vergeten dat geen poppenmeisje bent.’
De poppen worden op de grond gezwiept en ik denk aan de dozen vol speelgoed die ik bij de verhuizing heb weggedaan. Zelfs mijn eigen ‘berenjongens’ van vroeger. ‘Het is daar veel kleiner, ik weet niet waar ik jullie moet laten,’  zei ik tegen hun verwijtende, stukgeknuffelde koppies voor ze in de vuilniszak verdwenen.

Beer

Later in Dunya’s kamer liggen de poppen ineens in haar bed. ‘Dat hoef je niet te doen, hoor,’  zeg ik. ‘Ach,’ zegt Dunya. ‘Poppen zijn eigenlijk best grappig. Je kunt er make up op tekenen en hun haren knippen. Maar die stomme kleertjes heb ik weggedaan.’ In haar rommelkamer is voor niets en alles plek.
En in mijn eigen bed een nieuwe beer. ‘We ruilen normaal binnen dertig dagen, maar bij deze beer doe ik dat niet,’ zei de vrouw van de Hema bloedserieus. ‘Dan heeft er al teveel hechting plaatsgevonden.’ ‘Alsof ik…’ begon ik verontwaardigd en de mevrouw van de Hema glimlachte. ‘Ik zie het al: hij heeft een goed baasje gevonden.’ ‘Ik wil ook een beer,’  zei de dochter van zeventien jaloers. ‘Had er voor mij ook een gekocht.’
’s Ochtends schijnt de eerste zon door de spleet in de gordijnen en maakt me altijd wakker. Ik zoek naar mijn telefoon, mijn wekker. De nieuwe beer zit er bovenop. Hij kijkt me onderzoekend aan.