Moed

Ze rennen in hun onesies en op blote voeten door de koude tuin. Klimmen langs twee enge ladders in de hoge en bepaald niet kinderachtige boomhut. Struinen langs de waterkant waar geen pad is. Vallen half in het water, kleren nat, pleisters. En later hebben ze alweer een manier gevonden om zich balancerend op een keukentrapje en met een fikse zwaai de vliering op te hijsen waar ze in het pikdonker een hol maken en daar uiteindelijk ook gaan slapen.

Moed. Toevallig kreeg ik deze week twee keer van iemand een filmpje toegestuurd waarin het verschil tussen courage en brave ter sprake komt.

No fear

Moed heeft niks te maken met uitsloven of stoer doen. Het is niet no fear. Nooit geweten maar courage in het Frans en in het Engels komt van coeur, het Latijnse cor. Moed schuilt in je hart, wordt door je hele lijf gepompt. Angst hoort erbij, maar op een onnadrukkelijke manier. Je moet het voelen, maar je er ook niet door laten verlammen.
Moed is ook niet het tegenovergestelde van wanhoop. Het heeft iets vrolijks, en het heeft zeker niks te maken met wat anderen vinden of doen. Het laat je ontdekken, uitvinden als een soort levensbehoefte.
Je hoeft maar te kijken naar die vier kinderen die aan het eind van de dag moe maar stralend op 1 bed ploffen en je weet het.