Zelfverdediging

‘Ze gaan toch hopelijk niet naar Panama, die twee meisjes? Moeten ze niet iets van pepperspray mee? Heb je gehoord over die nieuwe gevaarlijke ziekte, die dodelijke mug?’ Maar de ergste is toch wel: ’Je gaat haar zeker heel erg missen?’

De rugtas staat gepakt, de bankrekening is gevuld, ze slikt al een week malariapillen. Morgen gaan we Bloem en Karlijn uitzwaaien. Meisjesdroom die uitkomt: samen de wereld in, met een enkele reis Brazilië. Sterk en vrolijk. Missen, ach. Ik ben vooral blij en trots.

Wild

Ze is er aan toe. Ík ben er aan toe. Iets meer ruimte in huis, iets meer afstand. Omdat Bloem ’s avonds in het café werkt, is ze overdag vaak vrij en dan hangt ze reuze gezellig maar ook reuze afleidend om me heen.
Op zich is ze heerlijk gezelschap. Dat was al zo in Spanje.  Het leven op de berg was klein en intiem, soms voelde mijn dochter als mijn vriendin. Haar geweldige combinatie van kracht en zachtheid maakt dat je dichtbij haar wilt zijn.
Maar ik niet alleen. Het is tijd om mijn Bloemetje te delen met de wereld.
Ze hebben een cursus zelfverdediging gedaan en een overdreven hoeveelheid pillen en zelfs morning afterpillen bij zich. Kaartjes op zak voor de grote carnavalsparade van Rio. Dit weekend zitten zij heerlijk in mijn lievelingsstad, aan het strand, dansen ze en drinken caipirinhas.
Ikzelf heb het weekend extra vol gepland. Na het uitzwaaien op Schiphol meteen door, mooie voorstellingen zien, lekker veel vrienden en ook nog iets met een tv-optreden. Zie je, Bloem, je hoeft niet helemaal naar Brazilië om een wild leven te hebben.

‘Maar hoe doe je dat maandag?’ vroeg Bloem vandaag ineens. ‘Dan is het weekend voorbij, dan zit jij in je eentje te schrijven aan de tafel. En dan kom ik niet halverwege de ochtend slaperig naast je hangen met thee, je taart opeten en tegen je aan lullen.’
En dat is het moment dat ik het monster in mijn nek voel hijgen, heel plotseling en geniepig. Ik dacht dat ik hem getackeld had, dat ik alleen nog maar tranen van geluk… Dat dacht ik, echt.