Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Zwak

Ik ga voor het eerst praten op de school waar ik een half jaar Schoolschrijver word. Ik heb er zin in en niets kan me van mijn stuk brengen.

Na al die vluchtige schoolbezoeken van steeds een uurtje die ik altijd doe, krijg ik nu tijd cadeau op een school bij mij in de buurt. Dat is het idee van De Schoolschrijver. Elke week ga ik erheen, een halfjaar lang. Dan kan ik al mijn liefde voor verbeeldingskracht – lezen, schrijven, verhalen vertellen- overbrengen.
Tegen de leraren houd ik alvast een vrolijke peptalk over mezelf en hoe heerlijk en belangrijk lezen en verbeeldingskracht is.
En dan houden de leraren een realistisch verhaal over de school.

Dat hele brutale

Deze school is zwart en, zoals de juf zegt ‘zwak’. Ooit begonnen als spierwitte school in een opbouwwijk van Noord. De ene juf werkt er al dertig jaar en heeft de eerste Marokkaan zien komen. Nu is het goed zoeken naar een blond kindje hier tussen alle vele nationaliteiten zoals Turkije en Iran. ‘Ik ben opgehouden met groep acht,’  zegt dezelfde juf. ‘Ik kreeg genoeg van dat hele brutale. Als ze jonger zijn is dat nog niet.’
De ouders van deze kinderen zijn niet heel betrokken. ‘Als je iets leuks voor ze organiseert zoals de ‘oudersalon’ van de Schoolschrijver, voorspellen de leraren dat er van de hele school twee ouders komen. ‘Deze kinderen gaan zelf ook nooit ergens heen, nog niet eens naar de dierentuin. In de vakantie blijven ze thuis of ze gaan naar familie toe.’
Ter plekke besluit ik aan het eind van het jaar alle kinderen naar Het Mandelahuisje te laten komen. Dan kunnen ze zien waar ik schrijf, iets doen met Nelson Mandela – en natuurlijk ga ik dan  taart voor ze bakken. De leraren vinden het gelukkig een goed idee.
Ook zij hebben er zin in, houden van verhalen en fantasie. Al blijft dat woord ‘zwak’ wel hangen.

Dat prachtige sprookjesboek

Ik heb alvast een lijst samengesteld van de allermooiste boeken die de bibliotheek in de klas gaat zetten. Dat is nogal belangrijk want deze kinderen hebben thuis niks, ze lezen bijna nooit. Dat zeggen de leraren, ik kan het me bijna niet voorstellen.
Ineens schiet me iets te binnen. De Buiksloterbreekbekkikker! Dat prachtige sprookjesboek dat we met allemaal schrijvers en illustratoren hebben gemaakt voor heel Noord een kleine twee jaar geleden. Dat boek kregen alle kinderen cadeau tijdens een feestelijke schrijverstournee langs de scholen, dus ook deze. ‘Dat is alvast één boek dat ze wel in huis hebben,’ zeg ik triomfantelijk.
De juf schudt haar wijze hoofd. ‘Dat boek? Dat was veel te dik voor ze, dat konden ze niet aan. Dat hebben ze bijna allemaal doorverkocht.’
Daar ben ik dan toch een tijdje stil van.

5 reacties op “Zwak”

Wat leuk Anna, een half jaar op die school verhalen vertellen ! Zelf heb ik pas dat boek
De Buiksloterbreekbekkikker op de kop getikt en het is een enig boek (ook omdat er 3 verhalen van jou in staan).
Succes !

Geweldig wat je gaat doen. Ik kom ook bij
zo’n gezin. Altijd de tv aan, heel laat naar
bed en geen boek in huis. Heel veel succes
Lezen en voorlezen zo heerlijk en belangrijk.
Liesbeth

Hoi Anna, Wil toch even rechtzetten dat onze school ‘zwak’ zou zijn. We hebben het gehad over één specifieke klas, maar het geldt zeker niet voor de hele school. Er is veel diversiteit en dat maakt het juist zo mooi op deze school te werken! Dat zul jij zeker nog zien, meemaken.
Tot snel,
Groeten Lucienne

Laat een antwoord achter aan Liesbeth Kweldam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *