Het Noorderlicht zien

We zijn dus in Lapland. Lapland!

Dat het zo koud is. Al je kleren en skipakken tegelijk over elkaar aantrekken en dan nog klappertanden. Dat het zo donker is. Ik schrijf dit om 915 in de ochtend en buiten is nog steeds pikzwarte nacht. Dat de mensen hier er gewoon in doorleven, in van die schattige rode Madieke-huisjes. Binnen gezellige kerstboomlichtjes, en slees en ski’s voor de deur. Dat ze ontbijten met knackebrod en vis, van die dikke plakken zalm.

Skileraar

We zijn nu op het noordelijkste punt van onze reis en daar zijn we vooral voor het noorderlicht. Maar eerst gaan we nog langlaufen om ons hutje. Het is een film waar ik al vaker in heb gespeeld: mijn hele familie die er in volle vaart vandoor stuift en ik zieltogend neergestort in de enorme hopen sneeuw. Gewone ski’s gaan dan tenminste nog uit, deze langlaufski’s blijven aan je voeten zitten zodat je jezelf soepel omhoog moet drukken, opnieuw en opnieuw.
‘Tired?’ vraagt de skileraar die me voor de zoveelste keer op komt hijsen.
‘No, frustrated,’  zeg ik. Dat mijn familie altijd zo hypersportief is. ‘I’m always the worst.’
Waarop de skileraar zegt: ‘Ik vind dat altijd wel prettig, dan weet je waar je aan toe bent en kun je dat omarmen. And it doesn’t define you as a person.’
Ik hou van mijn skileraar.

Door de ijskoude nacht

Door de ijskoude nacht de heuvel op banjeren om het noorderlicht te gaan zien. Met een groepje dapperen in een klein houten hutje, steeds naar buiten om omhoog te kijken.
Het is niet groen, dat licht, zoals op de foto’s. Maar het kringelt wel wonderbaarlijk om ons heen. Golven en strepen en watervallen.
Als je de plaatjes ziet, zie je de bijtende kou er niet bij, sommigen hebben er meer last van dan anderen. Het gevoel dat je tenen eraf vriezen. Ik verlang naar ons eigen hutje, een warm bed.
In keiharde vaart sleeën de meiden de heuvel af omlaag, sneeuw spat in hun gezicht. Dan mag ik heerlijk dat bed in.
De volgende ochtend horen we dat het licht later, diep in de nacht, nog wel groen is geworden. Dat zou je frustrerend kunnen noemen, maar ik voel me volmaakt tevreden.
It doesn’t define you as a person.

En nu, op pad! Drie dagen met hondenslee de wildernis in.