De prijs

Ik heb nog nooit een prijs gewonnen, nog nooit! Of nou ja, één keer, dat was een steen.

Vanuit het zinderende Parijs gingen we met het treintje naar het doodsaaie Luxemburg. Naar een griezelige conferentiewijk die een spookstad aan het worden was ook al schreeuwden alle slogans ons tegemoet dat we nu waren beland in het hart en de hoofdstad van Europa. Ons gave gotische hotelletje werd ingeruild voor een zakenmannenhotel. Er hingen zulke geestdodende schilderijen aan de muur dat Ilco ze eraf haalde en verstopte (later vergaten we ze terug te hangen).
Maar dat gaf niet, we waren gekomen voor de prijsuitreiking.

De bazen van Europa

Met vredeswerkers is net zoiets aan de hand als met kinderboekenschrijvers. Ze zijn vaak zo weinig sexy. De enige vrouwen met mooie jurkjes in die hele zaal waren ik en Alexandra, de vrouw van MasterPeace Mo. Verder was het publiek groezelig, uitgezakt en uitgegroeid. Er waren presentaties via haperende powerpoints van goedbedoelende mannetjes die amper Engels spraken en met hun rug naar de zaal stonden. Er was en bus die het gezelschap naar de veganistische lunch moest brengen, maar die bus verdwaalde. In Luxemburg! Waardoor het programma uitliep en de enige echt interessante spreker van de dag onder hoge tijdsdruk kwam te staan en deze Noorse professor ons haastig door een betere toekomst sleurde.
Alexandra sprong op met haar camera toen eindelijk de grote belangrijke vredesprijzen werden uitgereikt. MasterPeace oogde verfrissend en wild tussen de (echt gesignaleerde) geitenwollensokken en de vrolijke Hare Krishna’s die het muziekprogramma verzorgden. Mo en Ilco leken tussen dat alles net filmsterren in hun strakke pakken. Of eigenlijk leken ze de bazen van Europa. De camera’s klikten.

World peace

Gelukkig was er ook dat Syrische meisje dat net gevlucht was en zonder enige muzikale begeleiding maar met een stem als een klok in die grote zaal een lied zong over haar Aleppo. En vooral was er mijn eigen man die mij de dag erna in de acht uur lange treinreis terug naar Amsterdam vertelde hoe het tóch kon – die wereldvrede, zomaar nu en hier. En ik geloofde hem!
Dus nu staat hier een prijs, ik geloof dat het de vierde is voor MasterPeace, Ilco zelf heeft er nog wel meer. Dit is een gouden penning gemaakt door een kunstenaar met het hoofd van Nelson Mandela erop. Cool voor in het Mandelahuisje en van een totaal andere orde dan mijn eigen ‘Drentse zwerfei van de Drentse kinderjury’.
‘I always drink to world peace.’ Dat zegt Andie MacDowell in mijn lievelingsfilm Groundhog Day.
Mijn eigen Mr MasterPeace gebruikt dat woord liever niet: te groot, te veel. Behalve vandaag.