Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Gastvrij

Gastvrijheid heb ik geleerd in Syrie.

‘O ja, er komt straks een Egyptenaar in de suite slapen, misschien twee.’ ‘O ja, we zijn inzamelpunt voor warme spullen voor de vluchtelingen in Calais, er komen allemaal mensen spullen brengen en die krijgen gratis koffie.’ ‘O ja, kunnen er zo nog een paar mensen mee-eten?’ ‘Ach, er zitten hongerige mensen in het donker bij het vuur, heb je nog twee dagschotels?’ ‘Die andere groep mensen wil een schaal brownies, kan je dat regelen?’
Ik doe het allemaal: bedden opmaken, extra eten maken, vreemde telefoons opladen, warme dekens voor de vluchtelingen blij in ontvangst nemen. Zo is dat in een herberg: de deur wijd open, iedereen altijd een warm bordje eten… Denk alleen niet dat ik moeder Teresa ben. Vaak moet ik eerst zuchten. Diep adem halen. Mopperen ook, bij voorkeur op Ilco.

Syrië

Nee, dan Syrie. Dit citaat komt rechtstreeks uit mijn blog van jaren geleden: ‘In geen enkel ander land zijn ze zo aardig. Als we op een strandje bij de Dode Zee zijn, vraagt Ilco onze buurman of hij zijn nog brandende kooltjes mag gebruiken om een soepje te maken. ‘Wat vreselijk jammer,’ roept de man uit, ‘dat wij net gegeten hebben – anders hadden we met elkaar kunnen eten!’ En vervolgens geeft hij ons een schaal rijst met saus, drie gegrilde vissen, een tas vol fruit en twee flessen cola. ‘Dan is het toch een beetje alsof we samen eten.’
En de man is bepaald geen uitzondering. Onze dochters, en vooral Dunya, die steevast ‘habibi’ (schatje) heet, krijgen de hele tijd cadeautjes. Om de haverklap komt ze aanlopen met een Fanta, een lollie, een zilveren doosje, een zak chips, een koekje of een hand dadels – en dan heeft ze ook ineens een nieuwe ketting om. ‘Je weet toch dat de mensen in Europa niet zo zijn?’ vragen we een beetje bezorgd…’

Gastgezin

Maar als ik alleen al kijk naar wat er bij ons allemaal is afgeleverd voor Calais aan pakken vol luiers, prachtige tenten, dure slaapzakken, mooi gemerkte kleding, en als ik hoor van Sebastiaan dat hij extra vrachtwagens heeft moeten huren, dan wil ik niet achterblijven. Dus als mijn lieve dochters, druk in de weer met welkomstpakketten, roepen: ‘Mam, worden wij ook een gastgezin voor een vluchteling?…’  Dan kijk ik om me heen, naar alle drukte, alle mensen, al die afwas, al die was, het ernstige gebrek aan privacy, dan voel ik hoe moe ik ben en hoeveel zin ik heb in alleen maar met mijn boek bezig te zijn, eindelijk een keertje gast-vrij… en dan roep ik toch volmondig: ‘Ja, natuurlijk. Geef ons overal maar voor op.’

3 reacties op “Gastvrij”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *