Wreed

Het is zo waar als een cliché maar zijn kan: Spaanse meisjes zijn de allermooiste, maar zodra ze moeder worden verleppen ze razendsnel.

Ik weet niet of het met Spanje te maken heeft of meer met het platteland maar Spaanse vrouwen praten veel en makkelijk over de ‘menopausia’. Vapores, onrustige stemmingswisselingen, totaal onbekenden in winkels trakteren je rustig op hun hele hebben en houden. Zoals dat het vet verdwijnt op plekken waar dat leuk is, en zich allemaal ophoopt rond de taille. ‘Que se le puede hacer,’ besluiten de Spaanse vrouwen dan – wat doe je eraan? (maar dan zonder vraagteken). Fietsen doen ze sowieso niet over de te hoge heuvels. Op zijn best gaan ze wandelen. Niet rennen dus, wandelen, met van die langlaufstokken en een onflatteuze zonnehoed. Daarna natuurlijk uitgebreid lunchen.

Tien kilo zwaarder

We woonden twee jaar in Spanje en toen was ik ineens tien kilo zwaarder,  in de spiegel zag ik een gezellige jiddische moeke met (dat dan weer wel) enorme tieten. Heel geïntegreerd.
Dus toen ben ik opgehouden met mijn eigen legendarische taarten te eten. Met de tapas, met de fantastische Spaanse wijn (in ieder geval doordeweeks), met pasta, met rijst, met brood… moet ik nog doorgaan? En ik ben gaan gaan rennen. Nee, niet wandelen, ik ging als een lonely jogger voor de ogen van de verbijsterde boeren onze berg op en af crossen – net zolang tot ik mezelf een megablessure had bezorgd. Daarna ging ik zwemmen, als een te water geraakt katje eindeloos rondjes door ons niet al te grote zwembad. Maar het meest trouw ben ik aan de poweryoga, ook al in mijn dappere eentje. Elke ochtend werk ik me letterlijk in het zweet, soms sta ik er krankzinnig vroeg voor op maar ik sla het bijna nooit over.
Nee, nu ben ik geen jiddische moeke meer, maar zo slank als mijn dochters word ik nooit meer, het blijft een gevecht.
Sommige cliché’s zijn wreed.