Licht en water (en een dode kip)

Dunya’s moestuin is als een soort woest moeras over de hele patio gestroomd. En er ligt een dode kip voor de deur, groot en bruin en verig.
Verder is er niks veranderd hier in Spanje. Het licht is oogverblindend, de stilte oorverdovend

Die kip heeft de hond daar voor ons neergelegd als fascinerend welkomstcadeau: ik ontvang je met een dikke kip. In sommige Afrikaanse landen zou dat gelden als het summum van gastvrijheid. Maar de meiden op weg naar school en ik op weg naar het dorp lopen er liever met een grote boog omheen.

Olijfbomen plus Spanje

Het is fijn om na zes weken fietsen weer een stoere Landrover onder mijn kont te hebben. Google olijfbomen plus Spanje en alle afbeeldingen zijn mijn uitzicht. Niks nieuws onder de zon. Het zuidelijke licht is nog steeds fijn ook al is de zomer moe, de grond overal gebarsten. Bij de groenteboer klagen ze: er is weinig variatie in de winkel, want er valt te weinig regen. Zelfs de riviertjes staan droog. Misschien mis ik dat hier wel het meest: het water. Zeker na zes weken pal aan het IJ gewoond te hebben.
‘Kippetje?’ vraag ik aan de man die Bloems brommer na al die weken weer aan de praat komt krijgen. Hij kan er niet echt om lachen.
‘Het is nog zwembadweer,’ roept Dunya als ze even later verhit uit de schoolbus de berg op komt lopen. De kip ziet er steeds doder uit, er beginnen al vliegen om de kop te zoemen
Dunya gaat huiswerk maken in plaats van zwemmen en een uurtje begint het te rommelen in de lucht. We halen net op tijd de was van de lijn.
Dat het laat licht wordt en nu alweer vroeg donker, ook daar zie je aan dat de zomer ten einde loopt. We eten alweer binnen. ‘Mam, weet je dat er een dode kip voor de deur ligt?’

‘Heeft niemand die kip nou weggehaald? vraagt Ilco verbijsterd.
Nee, dat heeft niemand gedaan.