Vriendin Esther stuurde een mail die ‘oneerbaar voorstel’ heette. En ik zei meteen ja.
Er was een tijd dat ik elke avond uitging, naar de film of naar het theater.
En daarna was er een tijd dat ik zeker één keer per week uitging.
Toen ging ik in een Landrover wonen en in Zuid Spanje is het leven rijk en bijzonder, maar uitgaan… nee.
Dus als Esther zegt: ‘Er is een voorstelling… heel bijzonder… nog niet ontdekt pareltje… ik moet erheen en eigenlijk wil ik met jou’, dan zeg ik meteen ja.
Ook al is die voorstelling helemaal in Brussel.
Decadent
Dus zo reis ik decadent van Istanbul door naar Brussel, alsof er niet hele oerbossen worden geruineerd door al dit soort onverantwoord heen en weergevlieg.
En dan loop ik ineens met Esther door barok Brussel, me als een goeie toerist te vergapen aan al die gouden gebouwen. Chocola en wafels en patat. En Esther, vooral Esther. Hoe heerlijk zijn de eilandjes in de tijd dat je met een goeie vriendin in een barok hotel in een net iets te klein bedje tot diep in de nacht het leven ligt door te nemen! Dat is niet decadent, dat is geluk.
Dus als die voorstelling dan uiteindelijk… nou ja, heus wel een pareltje maar dan wel erg verstopt in de schelp van de oester… dan is dat die paar oerbossen minder heus wél waard.
