Rosa van de vissen

Ibiza!
Daar moet mijn boek zich afspelen, weet ik ineens. Dan vallen er heel veel dingen op hun plek.
‘Tof! Pak een vlucht en duik een paar dagen samen met mij onder in het nachtleven,’  mailt mijn Ibiza connectie onmiddellijk. Ik ga meteen kijken en  een ticket vanaf Madrid is helemaal niet zo duur…
Maar ja, hoe leg ik dat nou weer uit aan Rosa van de vissen?

Rosa runt de enige viswinkel van Montefrio. Vroeger met zijn tweeën, sinds de crisis in haar eentje. Dat is heel hard werken, maar Rosa klaagt nooit. Alleen in de winter, toen het even heel koud was, biechtte ze op dat ze zelfs thuis in bed nog van die ijskoude handen had. ‘Ik lig maar te rillen, dat gaat niet over tot ik wakker ben.’ Want nee, centrale verwarming, daar doen ze hier niet aan.

Reality check

‘Anita! Waar kom je nu weer vandaan?’  Dat is Rosa’s standaard begroeting als ik haar winkel binnenkom. In tegenstelling tot Manolo de groenteman die altijd een beetje jaloers is (‘Ja, reizen… dat had ik ook altijd gewild’), is Rosa alleen maar vol verbazing: ‘Istanbul! Parijs!’ Zelfs Tarifa vindt ze heel wat. ‘No me digas… (dat meen je niet)’. En toen ik haar vertelde dat Ilco deze week naar Kongo gaat en daarna even naar Portugal… en dan Istanbul, Amsterdam… Toen bleef ze er bijna in.
Rosa van de vissen is mijn reality check, ik kan het haar niet aandoen om nu ook nog over Ibiza te beginnen. Bovendien, Ilco gaat dus morgen naar Kongo en onze bloedjes van kinderen zijn er ook nog, gewoon op de berg.
Ik maak wel een enorme berg pasta met almejas (venusschelpen) voor ze – en klap mijn computer open. Ibiza in my head