Categorieën
Verhalen van de berg

Sprookjes die onwaar zijn

Een tijdje geleden schreef een Turks meisje op mijn site dat ze een klacht tegen me wilde indienen. ‘Deze schrijfster discrimineert’.  Het ging over Vossenjacht en ze had duidelijk de quintessence van het boek gemist. Toch werd ik er best pissig van. Discrimineren, ik?!
Maar vandaag betrap ik mezelf ineens op een behoorlijke intolerantie.

Ik ben op een kort, bijna stiekem, bezoek in ijzig Nederland en bij een van mijn lievelingsbibliotheken: die in de Haagse Schilderswijk. Meestal kom ik namelijk vooral in verre vinexwijken bij witte kinderen die allemaal dezelfde H&M truitjes aan hebben en die schrikken als ik een woord als ‘gelul’ gebruik. Vandaag in Den Haag vroeg een van de kinderen wat voor kleur het haar van mijn dochter was. ‘Een beetje zoals…’  begon ik, maar ik kon het niet aanwijzen want er had niemand blond haar.

Knorgeluiden

Verderop in de bibliotheek is het peuter-voorleesuurtje bezig, eromheen allemaal moeders met hoofddoeken.
‘Wat leuk dat je dat doet,’  zeg ik later tegen de voorleesmevrouw.
‘Ik moet wel een beetje uitkijken wat ik voorlees,’  zegt ze. ‘Verhalen over varkens kunnen bijvoorbeeld echt niet.’
Ik begin te lachen, maar ze zegt: ‘Veel van deze kinderen worden streng islamitisch opgevoed. Varkens vinden ze echt té onrein.’
‘En als je dan toch Betje Big voorleest?’
‘Dat lukt niet, dan beginnen al die kinderen er de hele tijd vieze knorgeluiden doorheen te maken. Of zo’n verhaal over de wiebelbillen, dat is ook moeilijk. Die kinderen mogen sowieso niet dansen.’
‘Niet dansen? Die peuters?’
‘Ik heb nu geleerd om ‘bewegen’  te zeggen. ‘Kunnen jullie net zo vrolijk op de muziek bewegen als het prinsesje uit het verhaal?’  vraag ik. Dan beginnen ze heel voorzichtig een beetje heen en weer te wiegen. Soms.’

Mijters omdraaien

De voorleesmevrouw houdt nooit meer op. ‘Rond sinterklaas is het helemaal lastig. ‘Dan draaien we de mijters om.’
Wat?
‘Dan zie je het kruis niet,’  zegt ze. ‘Maar dan nog. Ik zit altijd in mijn eentje sinterklaasliedjes te zingen in zo’n groep. En soms gaan er dan ook moeders weg, die willen niks van Sinterklaas horen of zien. Sinterklaasdingen knutselen kan niet, net als bepaalde instrumenten, of maskers maken. Of sprookjes.’
‘Wat?’ zeg ik weer.
‘Nee, sprookjes mogen zeker niet. Laatst zei ik nog iets over Roodkapje. ‘Dat zijn onwaarheden,’  zei een moeder toen tegen mij.’
Dit is geloof ik het moment dat ik afhaak. Wat is dat voor humorloos believe system waarbij je niet mag dansen, zelfs niet als kind van drie, en -nog erger- boos wordt op sprookjes omdat ze onwaar zijn?

8 reacties op “Sprookjes die onwaar zijn”

Het is inderdaad vreselijk. Maar het is wel goed om te bedenken dat er vele perioden in onze geschiedenis zijn geweest dat dit bij ons ook niet mocht, en zelfs nu nog niet in enkele bible belt enclaves in ons land. Daaruit kunnen we drie conclusies trekken: 1. ooit zal dit over gaan, 2. deze ellende is niet gebonden aan bepaalde godsdiensten of nationaliteiten. En 3: de mensheid is ziek, zeer ziek, al zijn er ook krachtige genezingsprocessen gaande.

Mooie genuanceerde reactie Erik! Bij het lezen van Anna’s ervaring snap ik dat ze afhaakt, tegelijkertijd is het belangrijk te blijven nadenken en te leren van onze eigen geschiedenis.

Ja natuurlijk Nanda! Blij dat je het nog even zegt. Ik zat die kinderen (maar dan ietsje ouder) op hetzelfde moment geweldige fantasieverhalen te laten schrijven. Stukje ging uiteraard over extremen.

Kwinzy! Ik vind dat ook niet fijn. En wat er gebeurt in Vossenjacht vind ik ook niet fijn. Ik heb dat boek juist geschreven om te laten zien hoe gevaarlijk en stom discrimineren kan zijn. Maar daarvoor moest ik eerst vertellen wat er gebeurde en hoe makkelijk het gaat – en stiekem steeds erger wordt. Als je er langer over wilt praten, mail me dan even op annavanpraag@hotmail.com

Laat een antwoord achter aan Nanda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *