‘Zijn wij niet te lief voor jou?’
Dat was de eerste vraag die mijn nieuwe uitgever mij een tijdje geleden stelde, tijdens een soort sollicitatiegesprek. Op tafel lag mijn eigen boek, Nooit meer lief. O nee, dacht ik.
Ik heb al zo vaak verantwoording moeten afleggen voor dit boek. En waarom eigenlijk? Bij boeken voor volwassenen is het de normaalste zaak van de wereld als de hoofdpersoon slecht is of slap of gemeen. Als het maar goed is opgeschreven, toch? Maar kinderen willen we daar uit alle macht tegen beschermen. Zoals een kennis mij een jaar geleden mailde: ‘Ik heb Nooit meer lief gekocht voor mijn nichtje. Maar toen ik het had gelezen, heb ik besloten het haar niet te geven. Wat moet zij ermee?’
Wat die kennis eigenlijk bedoelt, is: kinderen zijn lief en kwetsbaar. Ikzelf hou meer van wat Paul Biegel altijd zei: ‘De aard van het kind is niet het klein zijn, maar het groter worden.’ Natuurlijk zijn kinderen lief en kwetsbaar. Maar ook keihard en soms gemeen en vervelend. Het zijn namelijk net mensen. En het is geweldig om je te spiegelen aan de moed van Jonathan en Kruimeltje Leeuwenhart, de aardigheid van Sjakie (sjouw vooral veel rond met je krakkemikkige grootouders) of de lekkerstoute grapjes van Floddertje. Maar wat is er mis met een hoofdpersoon die je nou eens enorm ontregelt? Die steelt, liegt en pest?
Veel dus, als ik alle kritiek op een rij zet, die ik sinds het verschijnen van Nooit meer lief heb gehoord. Zelfs nu, bij de nieuwe uitgever, moest ik het weer uitleggen. Zoals ik dat ook al heb gedaan bij de vorige, bij de vertegenwoordigers, ouders, boekwinkels. ‘Straks gaan kinderen dit allemaal kopieren en dan?’ ‘Ik ben zelf vroeger gepest en word hier heel boos van.’ ‘Kinderen hebben voorbeeldboeken nodig, daar leren ze van.’
‘Want kinderen zijn lege vaten,’ zei een tegenstander boos tegen mij in een radiodebat.
Schaamteloos
Is dat zo?
Mijn eigen superlieve dochter jatte een keer schaamteloos een antiek popje van de buurvrouw en vervolgens loog ze er zo overtuigend over, dat iedereen erin trapte. Dat zat dus allemaal al in haar – net als een enorm reservoir aan liefde en kracht. Waarmee ze ook dit rare boek van mij goed kan opvangen en het inmiddels zelfs mijn beste boek vindt.
En dat is het belangrijkste.
‘Jullie nemen kinderen toch serieus?‘ zei ik dus tegen de nieuwe uitgever. ‘Dan moet je maar eens op mijn site kijken.’ Want van alle veertien boeken die ik heb geschreven is Nooit meer lief het boek waar ik met stip de meeste fanmail op krijg. Het is al anderhalf jaar uit maar ik krijg elke week nog wel een compliment in mijn postvak, op facebook of op mijn site. Van kinderen.
In licht gewijzigde vorm als column op Leesplein deze maand:
http://www.leesplein.nl/LL_plein.php?hm=1&sm=2&id=92
5 reacties op “Een hoofdpersoon die je ontregelt”
Beste Anna, dit blog maakt me erg benieuwd naar je boek! Ik kan natuurlijk niet oordelen voordat ik het heb gelezen maarrrr…wanneer je voor dit boek de meeste fanmail kreeg dan zegt dat toch wel wat dacht ik zo! Persoonlijk vond ik het vroeger heerlijk om over stoute kinderen te lezen. Ik kan me herinneren hoe mijn vader een ouderwetsch boek, nog van mijn Oma geweest in haar kinderjaren’ voorlas over een jongen die vleugels uittrok bij vliegen. Gruwelijk gemeen en oh wat was ik benieuwd hoe dat ging aflopen. Echt, ik heb nooit zoiets gedaan maar vond het toch een prachtig (en leerzaam) verhaal. Ik hoop en verwacht dat je dus niets van alle kritiek en commentaar aantrekt! Mijn ervaring is dat hoe goed ze het ook bedoelen, uitgevers ook niet alles weten…
Groeten van
Irene Wing Easton (auteur ‘MOE is MOE maar voldaan’ dat door 26 uitgevers afgewezen werd omdat de auteur geen BN-er was en er geen behoefte aan korte verhalen zou zijn…en inmiddels 2e druk beleeft bij de door haarzelf opgerichte uitgeverij).
Ziet niet alles in iedereen?
En anders. Niet lieve mensen hebben ook rechten. Op bestaan.
En heel veel effect. Je leert ook van hoe je niet wilt zijn.
Prachtboek trouwens.
Omdat toeval niet bestaat had ik dit boek aan mijn nichtje aangeraden en gisteren mailde ze mij wat ze van het boek vond. Hieronder haar reactie. Ik heb het boek zelf ook gelezen maar was zeer benieuwd wat ‘de doelgroep’ er van vond.
Hierbij dus!
hoi ada
echt heel spannend en heel leuk ik heb hem heel snel uitgelezen omdat ik in een stuk door las zo spannend
en best wel zielig maar super leuk
groetjes sara
juist zo,n verhaal doet ze nadenken en het
zeker niet nadoen .
bespreek het maar eens als je weer langs
de scholen gaat ,
liefs wil
Misschien is Anna gewoon een van de weinigen die het kind-zijn niet vergeten is. Want als we echt goed nadenken kunnen we ons die zwarte kant ineens ook weer herinneren. Lege vaten, ja ja.