Een hardnekkig misverstand over kinderboekenschrijvers is dat ze dol zijn op kinderen. Annie MG Schmidt ontkrachtte deze mythe als eerste, maar toch. Ik denk zelfs dat dit misverstand de reden is dat een verstokt vrijgezelle tv-presentator geen zin had in een gesprek met mij.
Hij had niet bang hoeven zijn. Los van mijn eigen kinderen, die natuurlijk prachtig en geweldig zijn, hou ik helemaal niet zo van kinderen. En zeker na de afgelopen week, waarin ik er honderden voorbij heb zien komen – hoe lief ze soms ook waren, ben ik even kindermoe.
Enge hotelverhalen
Ik gaf detectivelessen in Leeuwarden, safarilessen in Boxtel en in het Lloyd Hotel in Amsterdam de hele dag worskshops 'enge hotelverhalen schrijven'. Dat laatste in de kamer met het grootste hotelbed ooit. Daar lagen steeds nieuwe kinderen op te schrijven, nadat ik eerst een echte heksenkring met ze had gemaakt. Zulke mooie verhalen gehoord!
Maar goed, na een week was ik dus kindermoe en verlangde naar de rust van mijn berg in Spanje.
Misschien wel de ergste beproeving kwam in het vliegtuig, waar vijf (niet overdreven) kindereren de hele (niet overdreven) reis keihard krijsten – zozeer zelfs dat mensen kwamen vragen of er misschien wat mis was.
En ik was zo moe en wilde zo graag even slapen…
Een hardnekkig misverstand over kinderboekenschrijvers is dat ze dol zijn op kinderen. Annie MG Schmidt ontkrachtte deze mythe als eerste, maar toch. Ik denk zelfs dat dit misverstand de reden is dat een verstokt vrijgezelle tv-presentator geen zin had in een gesprek met mij.
Hij had niet bang hoeven zijn. Los van mijn eigen kinderen, die natuurlijk prachtig en geweldig zijn, hou ik helemaal niet zo van kinderen. En zeker na de afgelopen week, waarin ik er honderden voorbij heb zien komen – hoe lief ze soms ook waren, ben ik even kindermoe.
Thuis
Voor het eerst voelde Spanje bij aankomst echt als thuis. Alleen al het kromme Engels van de piloot. Of de geur van gefrituurd eten die aan het begin van de middag overal hangt. De brutaal kwekkende dames en de harde muziek in de bus naar Montefrio. Een andere wereld.
Of niet?
Er stopt een auto bij de bushalte. De kwekkende dames (en ook nog twee heren) springen op en beginnen te gillen. In hun haast om de bus uit te komen vallen er tassen om, struikelen ze, wacht niemand tot de bus echt goed gestopt is. Ik buig me naar het raam om te kijken wat al die opwinding veroorzaakt. En dan zie ik een kleine, dikke kleuter, misschien de kleinzoon, neef, buurjongen van al deze mensen. Ze grijpen hem, knuffelen hem, zoenen en knijpen zo hard dat het kind begint te huilen. Dan komen de cadeaus tevoorschijn: reusachtige speelgoedauto's, familiezakken chips, zelfgebakken koekjes – het kind wordt volledig bedolven.
Hm, even vergeten. Spanjaarden: de grootste kindervrienden ter wereld.
