Van Sinterklaas zo – hup- naar kerst. Dat gebeurt er als we Ilco’s verjaardag in Sevilla vieren. Op een of andere manier ziet Sevilla er altijd uit alsof er een reusachtig evenement aan de gang is. Overal wandelen mensen in hun mooiste kleren, er zijn dag en nacht uitpuilende terrassen en tapabars en in elke hoek en op elk plein klinkt gitaarmuziek. Nu doen ze dus iets met kerststallen: voor elke kerk en kathedraal staan lange rijen en de ene stal is nog fraaier dan de andere. Stromend water, vuurtjes voor de herders,en dat het van nacht langzaam dag wordt….
Julia
Ik hou zo van Sevilla! Van de flamencobarretjes, waar we dit keer een geweldige gitarist zien en een danseres die volgens Chaia lijkt op een slang (Dunya valt, in haar flamencojurk, onder het woeste geklap pardoes in slaap). Van de sinaasappelbomen en het eeuwige lenteweer. Van het lekkere eten. En van de romantiek die schaamteloos en bijna tastbaar is. Zoals de zingende jongens met gitaren die we onder een balkon een heuse serenade zien brengen. Ze bellen aan, eentje zingt volop bij de intercom, de rest staat nog steeds omhoog te kijken en te spelen. Nieuwsgierig blijven we staan; welke Julia buigt zich zo over het balkon naar beneden? De deur gaat open… en het is een heel oud broos vrouwtje van een jaar of negentig. Giechelend als een schoolmeisje staat ze daar, terwijl alle toevallige voorbijgangers klappen en de jongens uit volle borst doorzingen.
De vorige keer dat ik in deze stad was, schreef ik een boek, nu schrijf ik een lied.
Zo gaat dat dus in Sevilla!
